Wiara

George

Myślę, że warto umieścić go (wątek, ten temat, nie Boga, bo wówczas byłoby Go) jako oddzielny temat. Każdy będzie mógł szerzej napisać, czy w ogóle wierzy, jeśli tak to jakie wyznanie najbardziej go fascynuje, jakie są tego przyczyny, od czego się zaczęło, czy miał okresy zwątpień, załamań?, itd itp.
Jest też szansa, żeby zadać pytania odnośnie niezrozumiałych kwestii. Być może ktoś będzie umiał pomóc, wyjaśnić...
Może wytworzą się jakieś ciekawe i pouczające dla wszystkich dyskusje, dotyczące różnych wyznań, konkretnych prawd wiary, czy modeli zachowań im odpowiadających. I wierzę głeboko, że wszystko będzie prowadzone w duchu szacunku i zrozumienia dla drugiego człowieka.

To może ja zacznę. Wink

Wiara, a co to takiego? Myślę, że można ją porównać, bo również jest krucha, ulotna, a jednocześnie może właśnie, dlatego jest wartościowa. Na początku pojawia się sama przez nikogo nie proszona, ale jest słaba i byle wicher potrafi ją porwać w siną dal. Wiara jednak nigdy nie ginie, bo jeśli nawet czasem wydaje Nam się, że już nic nie ma, to jednak zawsze pozostaną w Nas jakieś małe korzonki, które czekają na słońce i łzy wzruszenia, aby mogły na nowo obudzić się do życia. Odrodzona wiara będzie silniejsza odporna na zarazy, które kiedyś ją niszczyły.Wiara jest chyba podstawą wszystkiego, bo to z niej wypływa miłość, przyjażń, itd. Chyba nie ma ludzi, którzy w nic nie wierzą, bo to oznaczałoby, że mielibyśmy na ziemi samych samobójców. To, że ktoś postanowił skończyć ze sobą wcale nie znaczy, że nie ma już wiary po prostu już nie jest w stanie jej dostrzec pod warstwą czarnych chmur, bo nie ma kogoś lub Czegoś, czego mógłby się złapać. Odnosząc się do permanentnych pesymistów, którzy mimo szczerych i usilnych starań otoczenia odgradzają się murem, tzw. nietoperzy, którzy w nocy szaleją a w dzień śpią, to powiem tak przyjaciele są ważni, ale to my wyznaczamy kierunek oni mogą nam tylko lub aż towarzyszyć dodając Nam pewności, w skrajnych przypatkach apatji i zobojętnieniem może być tak jak z narkotykami, to po prostu uzależnia. Stanowi bezpieczny przyczółek od codziennych zmartwień i trosk. Nie mówie, że nadwrażliwość i wiara to złe połączenie wręcz przeciwnie tacy ludzie powinni uczyć i leczyć, a nie być pouczani i leczeni. Żeby jednak to zrobić trzeba najpierw wsłuchać się w samego siebie i trochę uspokoić burze jaka w Nas jest, nie wolno Nam jednak jej stłamsić, bo odrobina buntu zawsze będzie potrzebna do życia, a sęk w tym, żeby nie obrócił się on przeciwko Nam. Pomyślicie sobie teraz, że jakiś zadufany w sobie koleś walnął swoje kazanie ale macie do togo prawo tak samo jak do tego, żeby się nad tym zastanowić. Mówicie czasami, że świat jest przepełniony ludźmi, którzy świadomie bądź nie kopią Was w tyłek i macie racje. Postawcie się jednak w ich sytuacji i sami sobie uczciwie odpowiedzcie, czy chcielibyście być na ich miejscu?Kiedyś odpowiadałem tak a dziś mówie NIE. Przecież łatwiej jest być zwykłym mułem mającym niskie wymagania wobec siebie i swojego życia. Tak już jest w tym życiu, że nie ma nic za darmo, kto więcej traci?: jednostka wyjątkowa dostrzegająca subtelne piękno tego świata mogąca wzlecieć do raju stojąc na ziemi, czy ten którego jedyną drogą jest bytowanie a nie życie jako wartość. Wiem upadki na tyłek z dużej wysokości bywają bolesne ale warto.
A teraz coś o mnie czy miałem chwile załamania? Jasne, że tak. Każdy, kto chce naprawde uwierzyć musi przez to przejść, bo bez tego wiara jest tylko pustą wydmuszką, martwym spokojem. Wiara to wieczne poszukiwanie. Ja osobiście wole buzujące jajko niż wydmuszke. Czy jestem Katolikiem? Hm...To się nazywa wierzący, ale jak najbardziej nim jestem.